Na het innemen van de pijnstillers gisterenavond hebben we
heerlijk geslapen, maar vanochtend worden we met allerlei pijntjes wakker. We
merken erg goed dat we onderdeel van een car crash zijn geweest en we balen
enorm dat we helemaal niets van Jackson Hole of het hotel hebben gezien. Ik heb
gisteren met National afgesproken dat ik ze vanochtend zou bellen zodat ze een
andere auto naar ons hotel kunnen brengen. Zo gezegd, zo gedaan…….althans, dat
dacht ik. Omdat ik een andere medewerker aan de telefoon krijg moet ik het hele
verhaal opnieuw uitleggen (ook al staat het in de computer).
Vanaf de hotelkamer pleeg ik alle andere telefoontjes…..mijn
medische verzekering, zijn medische verzekering, de reisverzekering, familie en
de politie. We hebben namelijk een crash report van de state troopers
meegekregen wat we zelf moeten invullen en opsturen binnen 10 dagen.
We gaan ontbijten en wachten vervolgens op onze vervangende
auto. Na ruim anderhalf uur krijgen we een telefoontje dat de vervangende auto
er is. Beneden blijkt het een heel andere categorie te zijn dan die we in
eerste instantie hadden, er staat nu een Chevrolet Camaro op ons te wachten…..een
mooie, snelle auto, maar wel veel te klein voor ons en onze bagage.
Na weer een telefoontje meldt National dat er helaas niets
anders beschikbaar is, maar dat als we vandaag in Salt Lake City aankomen we
opnieuw kunnen bellen en de auto kunnen omwisselen op het vliegveld aldaar. We
pakken al onze spullen op en proppen het in de auto en rijden naar de apotheek
waar we onze voorgeschreven medicatie ophalen. Gisterenavond is dit niet meer
gelukt en dus hadden we wat noodmedicatie uit het ziekenhuis meegekregen.
Zodra we in de auto gaan zitten krijgen we allebei rugpijn…..dat
gaat wat worden vandaag! We mogen de pijnmedicatie nu niet innemen omdat we er
slaperig van worden en dan niet kunnen rijden. De rit naar Salt Lake City is
een lange en pijnlijke rit, waarbij we vaak moeten stoppen. We moeten elkaar
vaak afwisselen omdat we niet lang in 1 houding kunnen zitten. Onderweg zien we
wel dat de herfst hier langzaam zijn intrede gaat doen.
Aan het eind van de middag komen we aan in Salt Lake City,
UT en we zijn allebei kapot. We hebben bij het Best Western Airport Inn &Suites hotel om een kamer op de begane grond gevraagd, maar die krijgen we helaas
niet. Omdat we de toezegging van National hebben gehad dat we de auto bij het
vliegveld om konden ruilen halen we de auto dus meteen weer helemaal leeg. Ik
pleeg opnieuw een telefoontje naar National en zelfs nadat de medewerkster het
hele rapport in de computer heeft gelezen moet ik het opnieuw uitleggen. Zij
gaat vervolgens naar de airport bellen en komt met de heuglijke mededeling dat
er daar geen enkele auto beschikbaar is. Als ik haar uitleg dat de huidige auto
meer pijn veroorzaakt dan we al hebben geeft ze aan dat we alleen tot
morgenochtend kunnen wachten, dan kan ze een locatie van Enterprise bellen, een
affiliate, om daar om een wisselauto te vragen.
Uiteindelijk rijden we naar Downtown Salt Lake City om daar
wat te eten bij Chili’s. Meer zit er wat ons betreft niet in, we lopen krom van
de pijn en houden de sightseeing tour hier ook maar voor gezien, Salt Lake City
gaat helaas ook aan ons voorbij. We rijden terug naar het hotel, nemen onze
medicatie en gaan slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten