Dag 22: De terugreis

Vanochtend slapen we lekker uit, suffen we wat en ik werk het blog bij. Daarna pakken we de koffers in en eten we de laatste bagels op. Omdat we pas om 13.30 uur hoeven te vliegen hebben we de hele ochtend voor onszelf en dus gaan we lekker zwemmen en aan het zwembad hangen. Om 11 uur laden we de auto in, kijken de kamer nog even goed na en checken dan uit. Met de laatste druppels benzine (het lichtje is al sinds gisterenavond aan) rijden we naar de Car Rental Return bij McCarran International Airport.

Het busje brengt ons vervolgens naar het vliegveld, we doen de bagage drop-off, eten een broodje en begeven ons naar de gate, want we gaan zo al boarden. Als we bij de gate aankomen zie ik net passagiers uit het toestel komen, dus het is net pas geland. Omdat er 2 vliegtuigen op hetzelfde tijdstip bij naast elkaar gelegen gates moeten boarden ontstaat er enige chaos. In het vliegtuig aangekomen blijken de seats waar wij extra voor hebben betaald niet te bestaan. Uit navraag bij de flight attendant blijkt dat er een vliegtuig met een andere configuratie is ingezet voor deze vlucht. Dat wordt weer een mailtje sturen naar Delta Airlines om ons geld terug te vragen…….

Deze eerste vlucht vertrekt met een kwartiertje vertraging, maar we komen na 2,5 uur ruim op tijd aan op Minneapolis-St.Paul International Airport. Hier hebben we een layover van 3 uur, dus lopen we eerst rustig langs de taxfree winkeltjes en kijken wat rond. Na een tijdje gaan we terug naar de gate zodat we de laptop en telefoons op kunnen laden en we kleden ons om in het toilet. We liepen allebei nog in korte broek en slippers, maar voor de nachtvlucht trekken we toch wat warmers aan.

Om half 10 locale tijd vertrekt het vliegtuig netjes op tijd op weg naar Amsterdam. Na de bekende vraag `chicken or pasta?` doen we onze oordopjes in, trekken het dekentje over ons heen en doen iets over onze ogen. Maurice heeft wat pijnstillers ingenomen, dus die slaapt redelijk in het vliegtuig, maar ik blijf maar draaien en bewegen en kom uiteindelijk niet aan slapen toe.

Zeven en een half uur later staan we op Schiphol, pakken we onze bagage van de band en stappen we in de welbekende taxi………over een uurtje zijn we thuis en zit onze vakantie erop.

Dag 21: Las Vegas

Toen we vanochtend onze eerste stappen buiten het bed zetten wisten we meteen weer dat we een aantal dagen geleden nog in het ziekenhuis lagen vanwege een car crash, want we konden geen van beiden rechtop lopen. We hebben enorme spierpijn, maar dat mag de pret niet drukken. We doen lekker rustig aan en besluiten om te gaan ontbijten/brunchen bij The Buffet van het Wynn hotel. Een aantal jaar geleden is ons dat goed bevallen en daarom gaan we deze keer weer.

 

Na de brunch gaan we als eerste naar de Gold and Silver Pawn Shop, ook wel bekend van de Discovery Channel serie Pawn Stars waarin Rick, Old Man en Big Hoss de pawn shop bestieren. Als we aan komen rijden kijk ik m´n ogen uit, want er staat een rij van enkele tientallen meters lang langs de zijkant van het pand en mensen worden maar mondjesmaat binnengelaten. Eenmaal binnen herken je de zaak meteen, maar het is gigantisch druk en Rick, Old Man of Big Hoss zijn natuurlijk nergens te bekennen. De voorste helft van de zaak is zoals je die in de serie ziet, maar de achterste helft is een souvenirshop met t-shirts, shotglazen, posters en al dat soort dingen met de tekst `I love Chumlee` erop. Ik ben hier al heel snel uitgekeken.

Daarna gaan we naar de Gun Store, want Maurice wil hier graag naar toe. Bij ons vorige bezoek aan Las Vegas hebben we allebei geschoten, maar ik sla deze keer over. Anders dan vorige keer staat er nu buiten een tentje waar je je kunt melden. Na een kwartiertje wachten zijn we aan de beurt, maar dan krijgen we te horen dat er binnen nog een rij staat van 2 uur. Maurice heeft geen zin om zo lang te wachten, dus slaan we dit over.

Verderop in E. Tropicana Boulevard zit de Pinball Hall of Fame, een enorme hal gevuld met flipperkasten…..mijn walhalla! Ik wissel snel wat muntjes en ga op zoek naar bekende kasten. Ik speel op de Star Wars kast en de Adams Family kast, maar al snel gaan ze allebei kapot of er blijven ballen vastzitten. Jammer, maar er staan hier zoveel kasten dat ik nog wel even door kan.



Na een uurtje flipperen is het tijd voor ons laatste bezoek aan  Walmart , want we kunnen het land uiteraard niet verlaten zonder een hele voorraad Ranch Dressing. We kopen ook nog een t-shirt en instappertjes, en ook de flossdraadjes mogen niet ontbreken. Ach, iedereen heeft zo zijn afwijking….

Omdat het MGM Grand hotel volgeboekt zat voor vanavond moesten we helaas weg en zitten we de laatste nacht in het Best Western Mardi Grass Inn hotel. We rijden naar het hotel en checken in en halen voor de allerlaatste keer de auto helemaal leeg zodat we alles opnieuw en economisch in kunnen pakken. In de hotel lobby check ik online in bij Delta Airlines en print ik de boarding passes uit.

De laatste avond gaan we naar de Freemont Street Experience en gokken we wat bij het Golden Nugget Casino. Aan de roulette tafel gaat het in eerste instantie heel goed, maar uiteindelijk komen we toch met lege handen te staan…..we hebben geen geluk. 

 Als het goed donker is gaan we naar de Stratosphere Tower halverwege de Las Vegas Strip, want Maurice wil nog wat nachtfoto´s van Las Vegas maken. Laat op de avond is het bovenop de toren nog heerlijk warm en we zitten hier dus ook een hele tijd te genieten van het uitzicht. We laten Las Vegas nog één keer goed op ons inwerken en weten eigenlijk allebei wel zeker dat we hier nog een keer terugkomen, dus het zal morgen geen `goodbye` of `farewell` zijn, maar meer een `see you next time`.



Dag 20: Las Vegas en Cirque du Soleil

 

Vandaag eindelijk een dagje zonder reizen en dat hadden we nodig. Vanwege de nasleep van de car crash liggen we nog behoorlijk in de kreukels en dus moeten we het echt rustig aan doen. Vanochtend kiezen we ervoor om een beetje in Las Vegas rond te keuvelen, want veel meer dan dat kunnen we niet.

 

De tweede helft van de middag hebben we in de Premium Outlets vertoefd en hebben we onze laatste boodschappen gedaan bij Walmart. ’s-Avonds zijn we terug gegaan naar MGM Grand, hebben gegeten bij het Rainforest Cafe en hebben vervolgens de late show van Cirque du Soleil genaamd “KA” bekeken in het MGM Theatre. Tijdens de show hebben we onze ogen uitgekeken, want het hele theater is één groot podium en af en toe weet je niet waar je moet kijken omdat er overal wel wat gebeurt, ook in de zaal. Van deze voorstelling van Cirque du Soleil hebben we echt genoten en was zijn toch wel hoge entreeprijs meer dan waard. Na de show zijn we direct naar bed gegaan, want we konden onze ogen niet meer open houden.

Dag 19: Salt Lake City, UT naar Las Vegas, NV

 

Vandaag begint de dag opnieuw met het plegen van een telefoontje naar National. In eerste instantie om een andere auto te regelen, maar ook om ze om informatie te vragen voor het ziekenhuis. Ik heb namelijk van het ziekenhuis in Jackson Hole een mail gekregen waarin ze allerlei gegevens van de verzekering van de huurauto vragen. Dit moet ik dus weer aan National gaan vragen. Daarnaast moet ik ook weten waar ik mijn kapotte bagage moet claimen.

Na weer een redelijke tijd aan de telefoon wordt een andere auto geregeld bij de Enterprise locatie in Downtown Salt Lake City. We hoeven er alleen maar naar toe te rijden, onze rental agreement te laten zien en dan zullen we weer een SUV tot onze beschikking hebben. We zijn blij, want we moeten weer een flink stuk rijden vandaag.

Na het ontbijt rijden we dus meteen naar de genoemde locatie en melden ons daar. Als we het hele verhaal hebben gedaan staan ze ons aan te kijken alsof we van een andere planeet komen. Ja, het telefoontje is inderdaad gepleegd en natuurlijk kan er omgeruild worden, maar we dachten dat het hier om een Enterprise auto ging en niet om een National auto. Opnieuw problemen dus! Ik ben in staat om weer in tranen uit te barsten, want de laatste dagen van onze vakantie bestaan alleen nog maar uit pijn hebben, telefoontjes plegen, continu alles uitleggen en nieuwe problemen oplossen.

De manager van Enterprise gaat voor ons naar National in Seattle bellen, waar we in eerste instantie de auto hebben opgehaald. Gelukkig loopt hij tegen dezelfde problemen aan als ik tijdens deze telefoontjes……moeilijk bereikbaar en steeds weer alles opnieuw uitleggen. Uiteindelijk wordt de auto toch omgeruild. Onze Chevrolet Camaro wordt ingelijfd bij Enterprise en de Mitsubishi Endeavour die we meekrijgen wordt onderdeel van de vloot van National.

We rijden snel terug naar ons hotel, pakken onze spullen weer in en gaan op weg naar Las Vegas. In Orem, een ruim half uur ten zuiden van Salt Lake City maken we een tussenstop bij Oh My Crafts, dit is een magazijn met hobbyspullen, die hun spullen online verkopen. Ik bestel al sinds jaar en dag bij ze en toen ik een tijd geleden in één van hun mailtjes las dat je tegenwoordig ook bij ze langs kunt komen om te shoppen heb ik hun adres meteen op mijn lijstje gezet. Zodra we binnenkomen worden we warm welkom geheten en als ik ze vertel dat we helemaal uit Nederland komen en dat ik al lange tijd vaste klant bij ze ben worden ze wild enthousiast. Het is voor hun een eer om ons hier te hebben en meteen worden er verse cookies gebakken. We krijgen een rondleiding door het magazijn en later ook door de rest van het gebouw.

 

Ik ga lekker shoppen en Maurice leest even een boekje. Als ik rondloop komen er meerdere medewerkers naar me toe met de vraag “are you the customer from Holland?”. Ze vinden het allemaal geweldig dat we er zijn en natuurlijk moet er ook even een promotiefoto gemaakt worden.

Na dit superleuke bezoek springen we weer in de auto om nu echt naar Las Vegas te gaan rijden, want anders komen we er nooit. We zijn de rest van de dag aan het rijden en passeren de staatsgrenzen van Utah, Arizona en Nevada. Aan het einde van de middag stoppen we ergens in het verre zuiden van Utah en gaan dineren bij Outback Steakhouse. Daarna rijden we nog ongeveer 2 uur en laat in de avond checken we in bij het MGM Grand hotel op de Las Vegas Strip. We puffen even uit, kijken wat tv en gaan dan slapen.

Dag 18: Jackson Hole, WY naar Salt Lake City, UT

 

Na het innemen van de pijnstillers gisterenavond hebben we heerlijk geslapen, maar vanochtend worden we met allerlei pijntjes wakker. We merken erg goed dat we onderdeel van een car crash zijn geweest en we balen enorm dat we helemaal niets van Jackson Hole of het hotel hebben gezien. Ik heb gisteren met National afgesproken dat ik ze vanochtend zou bellen zodat ze een andere auto naar ons hotel kunnen brengen. Zo gezegd, zo gedaan…….althans, dat dacht ik. Omdat ik een andere medewerker aan de telefoon krijg moet ik het hele verhaal opnieuw uitleggen (ook al staat het in de computer).

Vanaf de hotelkamer pleeg ik alle andere telefoontjes…..mijn medische verzekering, zijn medische verzekering, de reisverzekering, familie en de politie. We hebben namelijk een crash report van de state troopers meegekregen wat we zelf moeten invullen en opsturen binnen 10 dagen.

We gaan ontbijten en wachten vervolgens op onze vervangende auto. Na ruim anderhalf uur krijgen we een telefoontje dat de vervangende auto er is. Beneden blijkt het een heel andere categorie te zijn dan die we in eerste instantie hadden, er staat nu een Chevrolet Camaro op ons te wachten…..een mooie, snelle auto, maar wel veel te klein voor ons en onze bagage.

 

Na weer een telefoontje meldt National dat er helaas niets anders beschikbaar is, maar dat als we vandaag in Salt Lake City aankomen we opnieuw kunnen bellen en de auto kunnen omwisselen op het vliegveld aldaar. We pakken al onze spullen op en proppen het in de auto en rijden naar de apotheek waar we onze voorgeschreven medicatie ophalen. Gisterenavond is dit niet meer gelukt en dus hadden we wat noodmedicatie uit het ziekenhuis meegekregen.

Zodra we in de auto gaan zitten krijgen we allebei rugpijn…..dat gaat wat worden vandaag! We mogen de pijnmedicatie nu niet innemen omdat we er slaperig van worden en dan niet kunnen rijden. De rit naar Salt Lake City is een lange en pijnlijke rit, waarbij we vaak moeten stoppen. We moeten elkaar vaak afwisselen omdat we niet lang in 1 houding kunnen zitten. Onderweg zien we wel dat de herfst hier langzaam zijn intrede gaat doen.

Aan het eind van de middag komen we aan in Salt Lake City, UT en we zijn allebei kapot. We hebben bij het Best Western Airport Inn &Suites hotel om een kamer op de begane grond gevraagd, maar die krijgen we helaas niet. Omdat we de toezegging van National hebben gehad dat we de auto bij het vliegveld om konden ruilen halen we de auto dus meteen weer helemaal leeg. Ik pleeg opnieuw een telefoontje naar National en zelfs nadat de medewerkster het hele rapport in de computer heeft gelezen moet ik het opnieuw uitleggen. Zij gaat vervolgens naar de airport bellen en komt met de heuglijke mededeling dat er daar geen enkele auto beschikbaar is. Als ik haar uitleg dat de huidige auto meer pijn veroorzaakt dan we al hebben geeft ze aan dat we alleen tot morgenochtend kunnen wachten, dan kan ze een locatie van Enterprise bellen, een affiliate, om daar om een wisselauto te vragen.

Uiteindelijk rijden we naar Downtown Salt Lake City om daar wat te eten bij Chili’s. Meer zit er wat ons betreft niet in, we lopen krom van de pijn en houden de sightseeing tour hier ook maar voor gezien, Salt Lake City gaat helaas ook aan ons voorbij. We rijden terug naar het hotel, nemen onze medicatie en gaan slapen.

Dag 17: Yellowstone NP en een car crash

 



Toen we vanochtend wakker werden in West-Yellowstone was het koud (rond het vriespunt) en heel erg mistig. We hebben dus eerst rustig ontbeten en even gewacht tot het weer wat beter werd. Heel langzaam begon het op te klaren en dus zijn we weer Yellowstone NP ingereden om het zuidelijke deel van het park te bekijken. Vandaag zijn we bij Madison rechtsaf gegaan en al snel kwamen we bij de Firehole Canyon Drive, een one-way drive langs heetwaterbronnen en watervallen.

 

Als volgende stond de Fountain Paint Pot Trail op de to-do list. Ook hier konden we weer onder luid geborrel genieten van modderpoelen en sissende steamvents.

Aan de andere kant van de weg was de ingang naar de Firehole Lake Drive, een eenrichtingsweg door een gebied met diverse geisers. Iets zuidelijker hebben we de Midway Geyser Basin Trail bewandeld, een trail over een houten wandelpad langs erg grote heetwaterbronnen. Hier ligt onder andere de Grand Sprismatic Spring met al z’n bijzondere kleuren, maar omdat het nog koud was en er dus een heleboel stoom van deze heetwaterbron af kwam konden we er weinig van zien. Wat we wel goed konden zien was de Turquoise Pool.

Vlak voor Old Faithful Village hebben we ook nog de Black Sand Basin Trail gelopen, een kleine collectie geisers en kleurrijke heetwaterbronnen.

In Old Faithful Village hebben we een eruptie van de Old Faithful geiser mee mogen maken, de trekpleister van Yellowstone.

 

Daarna hebben we op de parkeerplaats een broodje gegeten en zijn we langzaam af gaan dalen naar Grand Teton National Park, dat grenst aan Yellowstone. Helaas hebben we in Grand Teton geen wildlife meer gezien, dus zijn we maar blijven doorrijden naar Jackson, Wyoming waar we een heel mooi en duur hotel hadden geboekt, de Best Western Lodge at Jackson Hole. Dit hotel heeft vrij uitgebreide amenities en we hadden een kamer geboekt met een open haard, we wilden dus lekker vroeg inchecken en even genieten van de rust en al dat moois.

Terwijl we ons in de auto zaten te verheugen op die mooie hotelkamer reden we vlak buiten Jackson op een file door roadwork. We sloten achteraan aan en stonden net stil toen enkele seconden later, helemaal uit het niets……BOEM!!! We werden uit onze stoelen gekatapulteerd (gelukkig hadden we de seatbelts om) en zaten vervolgens wazig om ons heen te kijken. Je verwacht zoiets niet en bent volledig "flabbergasted" als het gebeurt. In een eerste reactie ben ik uit de auto gesprongen en naar achteren gelopen en toen barstte ik in tranen uit……..onze huurauto zat aan de achterkant volledig in elkaar en al onze spulletjes zaten in die achterbak.

In de auto die achterop ons was geklapt zat een jongen ook wazig voor zich uit te kijken. Bij hem waren de airbags afgegaan. Na de eerste schok zijn we aan die jongen gaan vragen of alles allright was…..ja, dat gelukkig wel. Daarna komt de woede naar boven borrelen en toen heb ik hem gevraagd “what was on his mind?”. Nou niets dus, hij begon te vertellen over een doos Kleenex en Maurice had al zoiets van “were you cleaning your car while driving?”. Nee, dat was het ook niet. Toen we om zijn auto heen liepen viel het ons al op dat er helemaal geen remsporen op het wegdek te vinden waren en toen we de binnenkant van zijn auto zagen was dat één grote bende……….de doos met Kleenex was onder zijn rempedaal terecht gekomen en hij had dus niet kunnen remmen, vertelde hij ons.

Om een heel lang verhaal wat korter te maken….ik heb een voorbijganger gevraagd om de politie te bellen, Maurice heeft het verkeer geregeld, maar na een paar minuten kregen we allebei pijn in nek, schouders en rug. Andere voorbijgangers zeiden dat we in de auto moesten gaan zitten en toen de state troopers arriveerden werden meteen 2 ambulances besteld. We werden allebei onderzocht en, zoals je dat altijd op tv ziet, met een nekkraag en op een bord afgevoerd door de ambulances naar het ziekenhuis. Daar lig je dan in een ambulance met pijn, we werden gescheiden van elkaar, je weet niet wat er verder gaat gebeuren en je hele hebben en houwen staat ergens op de snelweg.

 

 

In het ziekenhuis zijn we allebei grondig onderzocht, zowel x-rays als een cat-scan. Ik had voornamelijk last van mijn nek en linkerschouder en Maurice van zijn nek en rug en hij had ook wat ze noemen “muscle spasms”, ongecontroleerde spiersamentrekkingen in zijn borst, buik en rug. Ze hadden hem daarom wat valium gegeven en dat resulteerde in “raar lullen” in engels en nederlands door elkaar, dus in het ziekenhuis begrepen ze er niets van. Gelukkig hadden we uiteindelijk allebei niets ernstigs. We mochten ons weer aankleden en de infusen mochten eruit. Wel waren we allebei flink door elkaar gerammeld en had ik een sprained shoulder. We werden al gewaarschuwd dat we hier de komende tijd wel last van zouden houden en kregen pijnstillers en spierverslappers mee.

Toen begon vervolgens het verhaal met National, onze  verhuurmaatschappij. Ook hierover wil ik het verschrikkelijk lange verhaal kort houden, want dat heeft me nogal wat frustratie, ongeloof en vooral tranen gekost. Ons werd verteld dat er een andere auto voor ons op het vliegveld van Jackson stond en dat die auto van het vliegveld naar ons hotel zou worden getakeld op onze kosten. Dat gaf stilte van mijn kant. Of we konden een taxi pakken naar het vliegveld, ook op eigen kosten. Ik zat vol ongeloof in mijn ziekenhuisbed naar de dame aan de telefoon te luisteren. Toen heb ik haar even haarfijn uitgelegd dat ik op dit moment in een ziekenhuisjurkje, half naakt en met veel pijn in een ziekenhuis zat nadat we buiten onze schuld om aangereden waren en de auto waarin we reden nu total loss was, dat we op dit moment helemaal niets meer hadden en zelfs onze kleren door het ziekenhuis kapot geknipt waren. Toen kwam er langzaam enig begrip aan de andere kant van de lijn en kreeg ik de manager aan de lijn. Toen heeft het me nog een uur aan de telefoon gekost, maar uiteindelijk werden we door iemand van National opgehaald in het ziekenhuis. Deze man heeft ons naar de Towing Company gebracht, die ik ook vanuit het ziekenhuis had gebeld. Daar konden we onze bagage uit de auto gaan trekken, en dat was letterlijk trekken, want de achterklep ging niet meer open en alle andere deuren waren ontwricht. Daarna werden we naar ons hotel gebracht en daar arriveerden we uiteindelijk om 10 uur, 6 uur later dan we eigenlijk wilden inchecken.

Het enige wat we konden doen was onze bagage naar boven slepen, pijnmedicatie innemen en gaan slapen. Morgen weer een dag………..

Dag 16: Yellowstone National Park

Vandaag rijden we vanaf Idaho Falls naar de west entrance van Yellowstone National Park in een kleine 2 uur. We betalen onze “fee” bij de ingang en gaan dan de noordelijke helft van het park verkennen. Het duurt niet lang of we komen al wildlife tegen, een bizon die aan onze kant langs de weg loopt te sjokken.

We vervolgen onze weg en tussen Madison en Norris lopen we onze eerste trail, de Artists PaintpotsTrail. Dit is het landschap waar Yellowstone zo bekend om staat. We zien hier heetwaterbronnen, modderpoelen en steamvents.

Daarna rijden we naar het Porcelain Basin bij Norris en lopen daar de Porcelain Basin Trail in weer zo’n bizar landschap. Ook hier zijn weer steamvents en heetwaterbronnen in het blauw, groen en bruin. De aarde is hier bedekt door een dunne korst van onder andere bacteriematten en ook die heb je in diverse kleurvarianten.

Onderweg naar het noorden komen we opnieuw wildlife tegen.

Omdat het inmiddels al ruim na het middaguur is eten we bij Canyon Village een broodje, brengen we een bezoekje aan het Visitor Center en pikken we wat souvenirtjes op in de General Store en Giftshop. Ik wil heel graag naar Mammoth Hot Springs, dus daar rijden we in 1 keer naar toe. Ook nu komen we onderweg het één en ander tegen.

Mammoth Hot Springs is weer verbluffend en met open mond lopen we de Lower Terrace Interprative Trail. Als eerste zien we de Liberty Cap staan, zo genoemd vanwege de gelijkenis met het hoofddeksel van de patriotten tijdens de Revolutionary War.

Daarna lopen we langs de diverse terrassen, de één nog mooier dan de andere.

Na de Lower Terraces rijden we de Upper Terrace Loop Drive zodat we alles nog eens van bovenaf kunnen zien. Het valt ons op dat deze weg erg slecht onderhouden is en vol met gaten en kuilen zit.

Het is nu al eind van de middag en we besluiten naar ons hotel, het Best Western Weston Inn in West-Yellowstone te rijden. Dit hotel hebben we al heel lang van tevoren moeten reserveren, want alle hotels zitten hier vol momenteel. We checken in en laten ons adviseren over waar we zouden moeten gaan eten. Het advies luidt “Geyser Grill” een paar blokken verderop. We rijden naar het genoemde restaurant en zien daar een verschrikkelijk ongezellig hutje met tl verlichting en plastic tafelkleden. Nee, dan doen we nog even een rondje. Helaas zien de andere restaurants, die open zijn op deze zondagavond, er niet anders uit. Het lijkt ons allemaal niets, dus uiteindelijk komen we bij de Mc Donalds uit, die overigens helemaal storm loopt. Ook pikken we nog wat boodschappen op bij de locale supermarket en gaan dan terug naar het hotel voor wat rust, want we zijn kapot van een dagje Yellowstone.